Echt Socialisme!: Derde (en voorlopig laatste) dag staking Tate & Lyle Aalst

Zoals gisteren besproken door het gemeenschappelijk vakbondsfront werd er voor de derde dag staking gekozen voor 'hardere actie'. Rond 8u30 werd er overgegaan tot het blokkeren van de poorten voor het transport.

Na 10 minuten had men direct reactie van de directie die de vakbondssecretarissen aanspraken. Dat het personeel buiten staat te protesteren, daar ligt men kennelijk niet wakker van maar dat de productie dreigde in het gedrang te komen: dat was een ander paar mouwen. Al snel vulde de parking zich met wachtende vrachtwagens. Alle 3 toegangspoorten werden geblokkeerd met auto's, al dan niet gedrapeerd met vakbondsvlaggen.

Tijdens de blokkade die in totaal zo een 2,5 uur duurde vervroegde de directie de afspraak voor een 'verkennend gesprek' (geen onderhandelingen) van woensdag naar dinsdagavond. Om 11 uur werd de blokkade opgeheven toen de directie akkoord was om het gesprek om 13 uur aan te vangen. Dit gesprek zou tot rond 16 uur duren waarbij de directie zich tweemaal terugtrok om te overleggen. Uiteindelijk werd er afgesproken om de onderhandelingen voor een sociaal plan terug op te starten vanaf morgenochtend. De directie was zogezegd tot andere inzichten gekomen omdat sommige dingen vooraf 'onduidelijk' waren. Men heeft dan ook de belofte gedaan bereid te zijn tot enkele 'milde aanpassingen'. Met deze belofte werd dan ook de staking opgeschort.

Het was duidelijk dat de directie met een ei zat. Ten eerste hoorde het niet tot de 'bedrijfstraditie' dat de bedienden overgingen tot een blokkade. De vastberadenheid bij het personeel was groot. Ten tweede waren er tegelijkertijd ook onderhandelingen voor een CAO bij de arbeiders. Hierbij kregen de arbeiders alles wat er gevraagd werd... Een gelijktijdige staking van zowel bedienden als arbeiders was duidelijk geen optie voor de directie.

Tijdens die lange dag aan het pikket (van 7u30 tot 16 uur) heb ik heel wat korte en langere gesprekken gehad met het personeel, delegees en vakbondssecretarissen over zowel het bedrijf als over CAP en natuurlijk, de nodige 'Aalsterse opmerkingen' ontbraken niet. De solidariteit werd alvast geapprecieerd (ik werd dan ook in de watten gelegd door het personeel: er werd me regelmatig gevraagd of ik nog iets moest eten of drinken) Solidariteit is immers het enige middel van de werknemers tegen de almacht van het kapitaal. En een fysieke aanwezigheid zegt zo veel meer dan een 'solidariteitsmailtje' of snel beleefdheidsbezoekje. Toen ik met de fiets naar huis trok, werd ik met een welgemeende 'tot de volgende keer' uitgewuifd door de LBC-secretaris. Dat zal niet mankeren!