In nogal wat discussies krijgen we de opmerking van bepaalde individuen dat 'poltiek hen niet interesseert'. In dit opzicht is het misschien eens nuttig om deze mensen erop te wijzen dat zelfs als 'politiek hen niet interesseert', de politiek zich wel interesseert voor hen (zowel in goede als in kwade zin...).
Zelfs als ze zich uitsluitend met zichzelf bezig zouden houden (wat bijna niet anders kan), daarbij de talloze (wereld)problemen over het hoofd ziend die dagelijks zelfs mensenlevens kosten, dan nog is het nuttig hen erop te wijzen dat hun individuele behoeften in belangrijke mate en zelfs dagdagelijks worden gestuurd door politieke beslissingen boven hun hoofden.
Neem nu bijvoorbeeld de broodprijs. Die wordt op politiek niveau vastgelegd! We kunnen duizenden voorbeelden geven, maar het beste is nog ons eigenste loon, wat ook politiek wordt vastgelegd om onze koopkracht (of wat er nog van overblijft) te vrijwaren.
Dat er geen enkele materiële link is om deze interesse aan te wakkeren kunnen we ook nog begrijpen. Zij hebben het goed, dus alles gaat goed. Ze zien de problemen enkel in pixels op een nieuw aangekocht flatscreen.
Dit doet echter niets af aan het feit dat de aanslagen van deze neoliberale regeringen steeds maar verder reiken. De winsten moeten immers blijven stijgen en het geld moet ergens vandaan komen. Waar er een plus is, is echter ook een min. Ook de gedesinteresseerden zullen vroeg of laat het slachtoffer worden van deze aanvallen. Op dat moment zullen ook zij gedwongen worden om keuzes te maken. Hopelijk wrijven ze dan het kapitalistisch zand uit hun ogen en richten ze zich dan tot de meerderheid, zijnde de werknemers.
Marxisten zien de besparingen en het komende competitiviteitspact van deze neoliberale regering in het najaar met opgeheven hoofd tegemoet!
7 opmerkingen:
Ik dacht gelezen te hebben dat de broodprijs werd vrijgegeven en de bakkers kunnen vragen wat ze willen.
Groeten en veel succes met de blog.
De bakkers kunnen inderdaad de prijs vragen die ze willen maar enkel wat betreft de 'speciaalbroden'. Voor het gewoon brood (huishoudbrood)werden de maximumprijzen politiek vastgelegd.
Voor het volledige ministerieel besluit zie ook: http://www.juridat.be/cgi_loi/loi_a.pl?language=nl&caller=list&cn=2004012330&la=n&fromtab=wet&sql=dt='ministerieel%20besluit'&tri=dd+as+rank&rech=1&numero=1
Bedankt voor de reactie!
de link kan er blijkbaar niet helemaal op, dus dan maar in 4 stukken :-)(gewoon 4 keer na elkaar kopiëren en in 1 maal in de adresbalk zetten...)
http://www.juridat.be/cgi_loi/
loi_a.pl?language=nl&caller=
list&cn=2004012330&la=n&fromtab=
wet&sql=dt='ministerieel%20besluit'
&tri=dd+as+rank&rech=1&numero=1
Juichen jullie dat dan niet toe, dat er een maximum broodprijs is? Anders vragen die op winst beluste bakkers misschien nog meer voor een brood !! :-)
Tuurlijk juichen wij een maximum-broodprijs toe, maar dat is naast de kwestie.
Het voorbeeld werd enkel aangegrepen om aan te tonen dat alles politiek bepaald is (dus zelfs ook de prijs van het brood).
Desinteresse in de politiek kan dus eigenlijk niet aangezien de politiek zich sowieso interesseert voor (bemoeit met?) elk individu...
Ik zat net nog te lezen op marxisme in 160 vragen. Weet je wat ik een beetje mis in het geheel: Hoe gaan jullie in godsnaam nog iemand overhalen om een bedrijf te leiden, om een kmo op te starten, hoe gaan jullie die slager uit zijn bed krijgen om 4 u 's morgens wanneer het winstperspectief wegvalt?
Renato
Renaat,
Blij dat je je verdiept in marxisme in 160 vr en antw.Misschien heb je dan ook gelezen welke verklaring daar over economisch individualisme en "egoisme" wordt gegeven. In feite liggen de zaken net andersom dan hoe jij het verwoordt: het is de privaateigendom die, historisch gezien, het particulier belang heeft gescheiden van het algemeen belang, en met deze belangentegenstelling zijn ook heel specifieke menselijke drijfveren verbonden: zoals winstbejag, dat, nader bekeken, eigenlijk heel irrationeel is. Waarom zou je je hele leven streven naar een oneindige uitbreiding van je bezit (dan nog uitgedrukt in ruilwaarden en ruilwaarden kan je niet eten) als je leven eindig is? Het enige redelijke antwoord daarop is: onder de huidige economische constitutie KAN de (grote of kleine) bezitter niet anders dan zijn winst maximaliseren, of hij wordt van de markt geveegd.Hij is ook gedwongen zijn winst te maximaliseren voor zijn nageslacht, om zijn erfgenamen een zo gunstig mogelijke uitgangspositie te geven.
Ik wil maar aantonen: de kant vanwaar jij de kwestie benadert neemt het helemaal voor lief dat 'de'mens van nature uit zou streven naar een eindeloze uitbreiding van zijn bezit, ook al is dat in abstracte geldwaarden uitgedrukt. In feite heeft het, bij het begin van het kapitalisme, honderden jaren gekost om de opkomende handelsburgerij te disciplineren tot een dergelijk beleggings- en investeringsgedrag. Het strenge calvinisme met zijn nadruk op uitstel van behoeften is daar maar één uitdrukking van.
Wat is er dan tegennatuurlijk? "accumuleer, accumuleer, dat is Mozes en de profeten!" of gewoon in maatschappelijk verband beslissen welke behoeften er zijn en het maatschappelijke apparaat in gang zetten om ervoor te produceren - met als veiligheidsmarge een lichte overvloed? De eerste is de winstdrijfveer van de kapitaalbezitter, groot en klein, de tweede is de productiedrijfveer van het socialisme.
Volgens mij was je vraag meer ad rem geweest in de volgende redactie: hoe ga je de ARBEIDERS motiveren om te werken in zo'n stelsel? cfr. het oude Oostblok. Anders gesteld: waarom ging het zo'n ineffecient slakkengangetje in het oude Oostblok? Antwoord: omdat de mensen zichzelf geen meester voelden over hun eigen levens- en arbeidsvoorwaarden. Omdat 'het er toch niet toe deed hoe hard je werkte of niet'. Een stelsel van DEMOCRATISCHE deelname van de bevolking aan de productie zou lijntrekkerij helemaal niet gedogen en bovendien veel motiverender werken op de mensen om er wat van te bakken. Kwaliteits- en productiviteitscontrole zou noch een zaak zijn van de blinde martkwetten noch van één of ander klein committee van planeconomie bureaucraten, maar van iedere arbeider/ster.
Concreet is de arbeidersdemocratische beslissing opgebouwd uit drie luiken:
1.Controle van de directe producenten: de arbeiders van het bedrijf zelf.
2.Controle van de onmiddellijke consumenten: vertegenwoordigers van de gemeenschap in het algemeen; via de democratische organen van de arbeidersstaat.
3.Controle van de "productieve consumenten": vertegenwoordigers van de nationale vakorganisaties.
De twee aspecten, productie en consumptie zijn niet alleen "naast elkaar" (1. en 2.)aanwezig in de arbeidersheerschappi. In het derde luik ervan vloeien ze zelfs harmonieus in elkaar.
Voor de rest vind ik het wel bemoedigend dat het marxisme tot zoveel bezinning aanleiding geeft, vooral met de ineenstorting van de oostblokdictaturen zo vers in het geheugen.
Ik zou zeggen Renaat, vuur maar af. Als auteur van Marxisme in 160 vr en antw vind ik dat nog vleiend ook.
Peter Van der Biest
Een reactie posten