Een strijdbaar 2008 gewenst... mét veel discussie!

Morgen 12de editie van de Vangfilmavond!

Nu zaterdag gaat de 12de editie door van de beruchte "Vangfilmavond". Naar het voorbeeld van de "Nacht van de wansmaak" van Jan Verheyen zag in 2004 de Socialistische B-FilmClub ( SBFC) het licht in Aalst. Binnen LSP, Internationaal Verzet en sympathisanten, bestaat er een harde kern van B-Filmfans. Bij deze editie moest er vroegtijdig een inschrijvingsstop ingevoerd worden wegens onverwacht succes. Op naar de dertiende (13!) editie...

Naar aanleiding van het CAP-pamflet voor de betoging van 15 december: discussie over 'stijl' maskeert fundamentele meningsverschillen.

Naar aanleiding van het CAP-pamflet voor de betoging van 15 december voor koopkracht en solidariteit ontspon zich een kleine discussie op de nationale website anderepolitiek.be. Wij zullen deze discussie hier publiceren, niet om mensen persoonlijk aan te vallen, maar om een idee te geven van welke diepe meningsverschillen er binnen CAP leven. Botsing en confrontatie van ideeën zijn essentieel binnen een politieke beweging die pleit voor een nieuwe arbeiderspartij. Meningsverschillen die weggemoffeld worden, hebben de tendens steeds (eventueel in een andere gedaante) terug te keren.

Het gaat om een discussie tussen Bart Van der Biest (CnAP Aalst) en Elias Vlerick (CAP Gent) en eigenlijk tussen 2 verschillende visies hoe CAP moet opgebouwd worden en zich opstellen naar buiten toe. Wie de discussiestijl kent binnen CnAP Aalst weet dat Bart hier zéér braaf geweest is.

Elias:
Het lijkt me nogal pretentieus om in een pamflet te zeggen wat de vakbonden wel of niet moeten doen. Laten we eerst eens naar onszelf kijken wat wij kunnen doen (bijvoorbeeld om de vakbonden te ondersteunen).

Bart:
Beste Elias, voor jou als buitenstaander (je bent misschien gewoon lid van een vakbond zoals er miljoenen leden zijn) lijkt het misschien pretentieus "om te zeggen wat de vakbonden moeten doen." Vergeet echter niet dat CAP heel wat leden en sympathisanten (inclusief vakbondssecretarissen) telt met vakbondsmandaten in de bedrijven én mandaten in Uitvoerende Besturen van de vakbond. Dit pamflet is trouwens gecorrigeerd door delegees uit grote en kleinere ondernemingen.

MET DIT PAMFLET GEEFT CAP EEN STEM AAN EEN KRITISCHE LINKSE STROMING BINNEN DE VAKBONDEN. Naar mijn mening is dat 1 van de kerntaken van CAP en niet zozeer het kritiekloos achternahollen van andere initiatieven die al dan niet de bedoeling hebben de kwestie van de nood aan een nieuwe arbeiderspartij uit de weg te gaan.

Met strijdbare vakbondsgroeten (en een rugzak vol syndicale mandaten)

Elias:
Hallo Bart, een reactie samengevat in een paar punten:
1) De meeste kritische linkse werkende mensen met wie ik heb gesproken vonden het pamflet belerend en stonden er eerder afwijzend tegenover. Eén persoon vond bijvoorbeeld een aantal zaken die gezegd werden wel juist, maar voelde zich absoluut niet aangesproken door de stijl.

'Stijl' is een vaag begrip natuurlijk. Wat er volgens mij mis mee is: het 'actieplan voor een totale ommekeer' is niet geloofwaardig, of alleszins te vaag. "regionale interprofessionele meetings, bijeenkomsten in de werkplaatsen en per sector of gewest" zeggen mij eerlijk gezegd weinig. Ik zie dit niet concreet voor mij. Misschien iemand met een rugzak vol syndicale mandaten wel, maar hou er rekening mee dat dat - voorlopig nog - een met uitsterven bedreigd ras is.

2) Ik vind het trouwens vreemd dat je mij en die "miljoenen" andere leden "buitenstaanders" noemt. Spreek je dan alleen voor diegenen met een vakbondsmandaat in bedrijven en uitvoerende besturen van de vakbond? Diegenen met een rugzak vol syndicale mandaten? Een klein publiek lijkt me, en dan nog geloof ik niet dat deze personen zich allemaal zullen aangesproken voelen.

3) Waarom moet er toch altijd opnieuw opgeroepen worden voor de oprichting van een 'politiek verlengstuk', en dat de sociaal-democratie en de groenen dit niet zijn. Alsof de mensen dit zelf niet beseffen. Kijk gewoon eens naar de laatste verkiezingsuitslagen. Laten gewoon eens proberen aan dit politiek verlengstuk te werken in plaats van er altijd maar over te roepen, en laat ons in onze pamfletten tonen OP WELKE MANIER we eraan werken. Alleen dan zullen we geloofwaardig zijn.

Bart:
Kennelijk spreken wij met andere mensen of zijn onze antennes anders gericht: de term “kritische linkse werkende mensen” wordt precies anders ingevuld. Een pamflet moet juist aanleiding geven tot discussie. Iets schrijven waar “iedereen” of de grootste gemene deler mee eens is, heeft geen zin … men kan dan even goed toiletpapier uitdelen, wat ik dan ook letterlijk zeg tegen bijvoorbeeld vakbondssecretarissen die het niet eens zijn met sommige dingen in ‘Socialistisch Links’ als het over ‘de vakbond’ gaat. Zij lachen daar dan eens mee en kopen vervolgens het volgende nummer.

Gezien de 20.000 aanwezigen op de betoging kunnen we niet echt spreken dat de vakbonden breed gemobiliseerd hebben: het ging dus over de ‘usual suspects’ zijnde delegees en trouwe militanten. Deze mensen begrijpen wel wat er bedoeld wordt met een actieplan. Velen hebben immers de ervaringen van de acties tegen het Globaal Plan ( dan speelde jij waarschijnlijk nog met Playmobil, je geboortedatum kies je niet zelf uiteraard), en meer recenter tegen het Generatiepact. Maar inderdaad …als “buitenstaander” heb je daar zo geen goed zicht op.

Een groter probleem heb ik met het feit dat de kritiek op “de stijl” een vlag is die iets helemaal anders dekt: namelijk een fundamenteel verschil in oriëntatie en programma. Je hoeft me niet te vertellen vanwaar de wind komt met de mantra over “stijl.” De originele kritiek luidt dat men pamfletten van radicaal links moet vermijden en dat CAP zijn heil moet zoeken aan zijn RECHTERflank. Momenteel is dit een standpunt van een zeer kleine groep binnen CAP. Trouwens: er is een verschil tussen een gauchistisch pamflet en een pamflet waar men de zaken scherp en duidelijk stelt. Volgende zaken heb ik niet gelezen in het CAP-pamflet: “verraders van de arbeidersklasse”, “klassencollaborateurs”, “staking tot de finish”, “agenten van het imperialisme” en nog veel fraais dat we in vroegere tijden konden bewonderen in de Solidair (vóór de PVDA+ operatie) en uiteraard in AMADA in de jaren ’70.

Als het succes van een politieke beweging afhangt van de “stijl” dan mag je me wel eens het recente verkiezingssucces van de Griekse KP (KKE) verklaren… de KKE is één van de meest sectair-stalinistische formaties in Europa die met NIEMAND front vormen en desnoods andere groepen uit hun betoging meppen. Een voorbeeld dichter bij huis is de vroegere propagandastijl van het Vlaams Blok dat door reclamebureaus als ‘absolutely not done’ bestempeld werd, het bleek echter heel effectief. Hiermee wil ik alleen maar aantonen dat ‘stijl’ van secundair belang is en de kritiek erop eerder een schaamlapje is voor andere meningsverschillen.

25.000 betogers eisen meer koopkracht - enkele fotos

drummen aan de kop van de betoging: "de vakbondsleiding voelt de druk van de basis"


opvallend grote delegatie van de post


de kop van de manifestatie: red de koopkracht en de solidariteit


ABVV-delegatie Total met duidelijke boodschap


zelfs de blauwen zien hun dromen in rook opgaan


de Beurs in rook gehuld

Video ABVV van betoging 15 december voor koopkracht en solidariteit.

Het ABVV maakte een korte video van de betoging: klik hier

Een kort verslag op socialisme.be kan je lezen hier

pamflet CAP voor nationale vakbondsbetoging op 15 december

Het was eventjes stilletjes op deze blogspot aangezien ondergetekende druk in de weer was met het ontwerpen en lay-outen van allerhande materiaal...

Onder vind je het pamflet dat vandaag bij de drukker is ingeleverd en geproduceerd zal worden op een 20.000tal exemplaren om in eerste insantie uit te delen op de vakbondsbetoging op 15 december en daarna zal de overschot verdeeld worden in de regio's waar CAP actief is.

Spelletje (niet voor kleurenblinden, helaas): zoek de verschillen tussen de nederlandstalige en de franstalige kant (buiten de taal hé!)
De tekst:

Communautaire crisis: het land verlamd, wij verarmd
Tijd voor de enige echte economische hefboom: herstel van onze koopkracht!

De politieke crisis in ons land is geen toeval. Het is het resultaat van meer dan 20 jaar besparen op de kap van de arbeiders en hun gezinnen. Geen enkele partij kan daardoor nog alle lagen in de maatschappij verzoenen, in naam van het "algemeen belang". Politici spelen voortaan regio’s en gewesten tegen elkaar uit, voor de laagste lonen, uitkeringen en vennootschapsbelastingen.

Ondanks 19 jaar regeringsdeelname van de “socialistische” partijen zagen de arbeiders, werklozen, invaliden en gepensioneerden hun koopkracht dalen. De index werd uitgehold en de uitkeringen nauwelijks verhoogd. Onze lonen worden vergeleken met die van collega's in Oost-Europa en Azië. De vergoedingen van de directies echter met de toplonen in de VS. De politieke crisis vertaalt zich in een brutale achteruitgang van onze lonen en uitkeringen, arbeidscondities en werkzekerheid.

Het Comité voor een Andere Politiek wil een totale ommekeer.
Wij steunen de vakbondseisen:
- een sterke en federale sociale zekerheid
- méér koopkracht
- en méér evenwichtige fiscaliteit
Wij verzetten ons:
- tegen de afbouw van het aantal ambtenaren
- tegen liberalisering en privatisering van openbare dienstverlening
- tegen privaatpublieke samenwerkings-verbanden voor sociale huisvesting en schoolgebouwen
- tegen de voortdurende uitholling van arbeidscontracten, flexibiliteit en interimarbeid
We zijn voor:
- volledig herstel van de index
- welvaartsvaste uitkeringen.
Geen uitholling van het stakingsrecht door eenzijdige verzoekschriften, dwangsommen of minimumdiensten.
Geen ‘minimumdiensten’ maar maximale dienstverlening !

Een actieplan voor een totale ommekeer

Om deze eisen ingang te doen vinden is een brede campagne nodig. De vakbonden mogen deze betoging dan ook niet zien als een eindpunt. Het moet de start zijn van een bredere mobilisatie. Via regionale interprofessionele meetings, bijeenkomsten in de werkplaatsen en per sector of gewest kan een sterke beweging opgebouwd worden. De patroons hebben hun instrumenten voor propaganda, wij hebben de onze nodig.

CAP pleit voor een nieuwe politieke partij van de arbeiders.
De vakbonden zijn de enige overblijvende garantie tegen de afbraak van de lonen en de sociale zekerheid. Ze zijn de enige georganiseerde kracht die nog ingaat tegen de fenomenale overdracht van rijkdom van arm naar rijk. In het tijdperk van de mondialisering wordt de wereld beheerst door multinationals. Zij maken of kraken regeringen en bepalen het economisch, ecologisch en sociaal beleid. Het volstaat niet langer te vechten op het niveau van een bedrijf of zelfs een sector. Solidariteit is meer dan ooit nodig. Maar de grote economische beleidsopties en de arbeidsreglementering worden in wetten vastgelegd op het politieke niveau. Daarom kan en mag een vakbond de kop niet in het zand steken en beweren niet aan politiek te doen.

Integendeel, we hebben een politiek verlengstuk nodig om onze belangen te verdedigen. De sociaal-democratie en de groenen hebben meermaals bewezen dat ze geen fundamenteel ander beleid voorstaan dan de andere neoliberale partijen. Vandaag richten de vakbonden zich nog steeds tot de traditionele partijen met hun eisen. De vakbondstop eist dat er zo snel mogelijk een regering komt. Maar om wat te doen? Welke partij luistert er naar onze vakbondseisen? En als ze daar de voorbije twintig jaar weinig oren naar hadden, waarom zouden ze dat dan nu wel hebben?

Daarom nodigt CAP elke stroming ter linkerzijde, vakbonden, syndicale delegaties en individuen uit om samen met ons te overleggen hoe de arbeiders en hun gezinnen het best zo'n nieuwe politieke vertegenwoordiging kunnen uitbouwen.

Op de puinhopen van oranje-blauw...

cartoon door Ronny Barracuda