Naar aanleiding van het CAP-pamflet voor de betoging van 15 december: discussie over 'stijl' maskeert fundamentele meningsverschillen.

Naar aanleiding van het CAP-pamflet voor de betoging van 15 december voor koopkracht en solidariteit ontspon zich een kleine discussie op de nationale website anderepolitiek.be. Wij zullen deze discussie hier publiceren, niet om mensen persoonlijk aan te vallen, maar om een idee te geven van welke diepe meningsverschillen er binnen CAP leven. Botsing en confrontatie van ideeën zijn essentieel binnen een politieke beweging die pleit voor een nieuwe arbeiderspartij. Meningsverschillen die weggemoffeld worden, hebben de tendens steeds (eventueel in een andere gedaante) terug te keren.

Het gaat om een discussie tussen Bart Van der Biest (CnAP Aalst) en Elias Vlerick (CAP Gent) en eigenlijk tussen 2 verschillende visies hoe CAP moet opgebouwd worden en zich opstellen naar buiten toe. Wie de discussiestijl kent binnen CnAP Aalst weet dat Bart hier zéér braaf geweest is.

Elias:
Het lijkt me nogal pretentieus om in een pamflet te zeggen wat de vakbonden wel of niet moeten doen. Laten we eerst eens naar onszelf kijken wat wij kunnen doen (bijvoorbeeld om de vakbonden te ondersteunen).

Bart:
Beste Elias, voor jou als buitenstaander (je bent misschien gewoon lid van een vakbond zoals er miljoenen leden zijn) lijkt het misschien pretentieus "om te zeggen wat de vakbonden moeten doen." Vergeet echter niet dat CAP heel wat leden en sympathisanten (inclusief vakbondssecretarissen) telt met vakbondsmandaten in de bedrijven én mandaten in Uitvoerende Besturen van de vakbond. Dit pamflet is trouwens gecorrigeerd door delegees uit grote en kleinere ondernemingen.

MET DIT PAMFLET GEEFT CAP EEN STEM AAN EEN KRITISCHE LINKSE STROMING BINNEN DE VAKBONDEN. Naar mijn mening is dat 1 van de kerntaken van CAP en niet zozeer het kritiekloos achternahollen van andere initiatieven die al dan niet de bedoeling hebben de kwestie van de nood aan een nieuwe arbeiderspartij uit de weg te gaan.

Met strijdbare vakbondsgroeten (en een rugzak vol syndicale mandaten)

Elias:
Hallo Bart, een reactie samengevat in een paar punten:
1) De meeste kritische linkse werkende mensen met wie ik heb gesproken vonden het pamflet belerend en stonden er eerder afwijzend tegenover. Eén persoon vond bijvoorbeeld een aantal zaken die gezegd werden wel juist, maar voelde zich absoluut niet aangesproken door de stijl.

'Stijl' is een vaag begrip natuurlijk. Wat er volgens mij mis mee is: het 'actieplan voor een totale ommekeer' is niet geloofwaardig, of alleszins te vaag. "regionale interprofessionele meetings, bijeenkomsten in de werkplaatsen en per sector of gewest" zeggen mij eerlijk gezegd weinig. Ik zie dit niet concreet voor mij. Misschien iemand met een rugzak vol syndicale mandaten wel, maar hou er rekening mee dat dat - voorlopig nog - een met uitsterven bedreigd ras is.

2) Ik vind het trouwens vreemd dat je mij en die "miljoenen" andere leden "buitenstaanders" noemt. Spreek je dan alleen voor diegenen met een vakbondsmandaat in bedrijven en uitvoerende besturen van de vakbond? Diegenen met een rugzak vol syndicale mandaten? Een klein publiek lijkt me, en dan nog geloof ik niet dat deze personen zich allemaal zullen aangesproken voelen.

3) Waarom moet er toch altijd opnieuw opgeroepen worden voor de oprichting van een 'politiek verlengstuk', en dat de sociaal-democratie en de groenen dit niet zijn. Alsof de mensen dit zelf niet beseffen. Kijk gewoon eens naar de laatste verkiezingsuitslagen. Laten gewoon eens proberen aan dit politiek verlengstuk te werken in plaats van er altijd maar over te roepen, en laat ons in onze pamfletten tonen OP WELKE MANIER we eraan werken. Alleen dan zullen we geloofwaardig zijn.

Bart:
Kennelijk spreken wij met andere mensen of zijn onze antennes anders gericht: de term “kritische linkse werkende mensen” wordt precies anders ingevuld. Een pamflet moet juist aanleiding geven tot discussie. Iets schrijven waar “iedereen” of de grootste gemene deler mee eens is, heeft geen zin … men kan dan even goed toiletpapier uitdelen, wat ik dan ook letterlijk zeg tegen bijvoorbeeld vakbondssecretarissen die het niet eens zijn met sommige dingen in ‘Socialistisch Links’ als het over ‘de vakbond’ gaat. Zij lachen daar dan eens mee en kopen vervolgens het volgende nummer.

Gezien de 20.000 aanwezigen op de betoging kunnen we niet echt spreken dat de vakbonden breed gemobiliseerd hebben: het ging dus over de ‘usual suspects’ zijnde delegees en trouwe militanten. Deze mensen begrijpen wel wat er bedoeld wordt met een actieplan. Velen hebben immers de ervaringen van de acties tegen het Globaal Plan ( dan speelde jij waarschijnlijk nog met Playmobil, je geboortedatum kies je niet zelf uiteraard), en meer recenter tegen het Generatiepact. Maar inderdaad …als “buitenstaander” heb je daar zo geen goed zicht op.

Een groter probleem heb ik met het feit dat de kritiek op “de stijl” een vlag is die iets helemaal anders dekt: namelijk een fundamenteel verschil in oriëntatie en programma. Je hoeft me niet te vertellen vanwaar de wind komt met de mantra over “stijl.” De originele kritiek luidt dat men pamfletten van radicaal links moet vermijden en dat CAP zijn heil moet zoeken aan zijn RECHTERflank. Momenteel is dit een standpunt van een zeer kleine groep binnen CAP. Trouwens: er is een verschil tussen een gauchistisch pamflet en een pamflet waar men de zaken scherp en duidelijk stelt. Volgende zaken heb ik niet gelezen in het CAP-pamflet: “verraders van de arbeidersklasse”, “klassencollaborateurs”, “staking tot de finish”, “agenten van het imperialisme” en nog veel fraais dat we in vroegere tijden konden bewonderen in de Solidair (vóór de PVDA+ operatie) en uiteraard in AMADA in de jaren ’70.

Als het succes van een politieke beweging afhangt van de “stijl” dan mag je me wel eens het recente verkiezingssucces van de Griekse KP (KKE) verklaren… de KKE is één van de meest sectair-stalinistische formaties in Europa die met NIEMAND front vormen en desnoods andere groepen uit hun betoging meppen. Een voorbeeld dichter bij huis is de vroegere propagandastijl van het Vlaams Blok dat door reclamebureaus als ‘absolutely not done’ bestempeld werd, het bleek echter heel effectief. Hiermee wil ik alleen maar aantonen dat ‘stijl’ van secundair belang is en de kritiek erop eerder een schaamlapje is voor andere meningsverschillen.