Naar aanleiding van het akkoord bij Opel over de ontslagpremies voor de arbeiders riepen de officiële woordvoerders van het patronaat moord en brand. De informele spreekbuizen, politici van de traditionele partijen en de media, zorgden voor de nodige back-up.De pas klaargestoomde CD&V-politicus en voormalig ‘captain of industry’ van Volvo Gent, Peter Leyman, sprak zelfs over een akkoord dat ‘grensde aan het immorele.’ Indien dit heerschap garant staat voor de sociaal-economische dossiers bij de CD&V, kunnen de ACV-vakbondsbureaucraten al stevig in hun haar beginnen krabben… We hebben de heer Leyman echter nog nooit horen klagen over de riante ontslagvergoedingen die zowel topmanagers als politici voor zichzelf uit de brand slepen. Eerst oompje en dan oompjes kinderen natuurlijk.
“Parlementsleden hebben recht op een minimumvergoeding die overeenkomt met hun parlementaire wedde voor twaalf maanden. Een soortgelijke regeling geldt voor ministers, en de regelingen van de zeven parlementen in dit land zijn in 2002 eenvormig gemaakt.Ongeacht of iemand een dag of zes jaar parlementslid (of minister) is geweest, hij of zij krijgt een uittredingsvergoeding van twaalf maanden. Vanaf het zevende jaar lidmaatschap van een parlement of een regering komt daar twee maanden ontslagvergoeding bovenop, en zo groeit de vergoeding aan met twee maanden wedde per gepresteerd dienstjaar.Na twaalf jaar parlementslid of minister te zijn geweest, bedraagt de uittredingsvergoeding dus 24 maanden. Het maximumbedrag voor de uittredingsvergoeding is vastgelegd op 48 maanden (vier jaar), na 24 jaar parlementslid of minister te zijn geweest.” (Het Nieuwsblad, 20/05/2003)
Een niet-herverkozen parlementslid met 24 jaar dienst krijgt dus een uitstapvergoeding van 4 jaar loon. Als we weten dat het loon van een parlementslid een kleine 103.800 Euro per jaar bedraagt, komen we uit op een gouden handdruk van zo een slordige 415.200 Euro. Dit is met andere woorden nét niet het drievoudige van de maximale ‘oprotpremie’ bij Opel dat 144.000 Euro bruto bedraagt (vanaf 25 jaar anciënniteit) Een aalmoes als dank om 24 jaar lang de ontberingen van het parlementair fluweel te doorstaan… Een regelrechte schande! De zitpenningen in de raden van bestuur van grote ondernemingen waar ex-politici traditioneel terechtkomen (zoals Dehaene bij Inbev, Willy Claes bij Carrefour,…) bieden echter nog een beetje troost voor deze arme schaapjes die sowieso al 12 stielen en 13 mandaten cumuleren.
De woordvoerders van VBO, UNIZO en Agoria zien hun vrees betreffende het VW-scenario realiteit worden… De hoge ontslagpremies bij VW moesten kost wat kost een unicum blijven maar het Opel-verhaal bewijst eerder het tegendeel: het dreigt een precedent te vormen!
Hoge ontslagvergoedingen voor de arbeiders dreigen de doelstelling van herstructureringen en massale ontslagen aan te tasten, namelijk het nog verder opdrijven van de woekerwinsten. “Take the money and run,” is dan ook veruit het verstandigste dat je als arbeider kan doen (bij het uitblijven van een veralgemeend offensief vanuit de arbeidersbeweging) als het alternatief bij blijven een lager loon, langer werken en slechtere werkomstandigheden betekent en de werkonzekerheid in de praktijk niet opgeheven wordt.
Het patronaat zal dus naar andere manieren (de dreiging met volledige sluiting zoals ook het geval bij Carrefour) moeten zoeken om de arbeiders te laten inleveren in het licht van een (toekomstig) tekort aan geschoolde arbeidskrachten.
Maar wees niet bevreesd: Open VLD pleit al voor een ‘Tweede Generatiepact’ om de ‘foutjes’ in de toepassing van het eerste pact toe te rijden. En uiteraard pakken de KMO-boeren van VOKA (het netwerk van Vlaamse ondernemingen) met nog een straffer voorstel uit. Ze eisen niets minder dan dat de afschaffing van het brugpensioen opgenomen wordt in het volgende federaal regeerakkoord.
Met al deze informatie in het achterhoofd is het misschien interessant te vermelden dat Karel Gacoms (ABVV-metaal, gekend van de acties van Renault-Vilvoorde) 4 maand geleden stelde: “De acties tegen het Generatiepact zijn volgens mij de laatste geweest van de arbeidersklasse.” (http://aff.skynetblogs.be/archive-day/20070224) Zelfs religieuze fanaten durven zich niet zo categoriek uitspreken.
Het is niet de eerste keer dat de arbeidersklasse voortijdig begraven wordt. Ondertussen weten we dat zulke berichten meestal de wereld ingestuurd worden op momenten dat stakingen of sociale spanningen in de lucht hangen (zoals in de periode voor de staking tegen het globaal plan en die tegen het generatiepact) De toekomstige neoliberale aanvallen zullen echter de arbeiders dwingen om terug collectief in beweging te komen. De diverse stakingsacties van de laatste maanden hebben alvast bewezen dat de drempel tot actie op de werkvloer serieus verlaagd is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten