10 april, 2007

Enkele bedenkingen bij het nieuw ontwerp van verkiezingsprogramma CAP

Sinds gisteren staat het nieuw ontwerp van verkiezingsprogramma op de nationale website van CAP. Op de nationale conferentie van 14 april zal deze tekst ter stemming voorgelegd en definitief geamendeerd worden.

CAP zal alvast de enige politieke formatie zijn die 3 conferenties (28 oktober, 3 februari en 14 april) en een heleboel nationale werkgroepen, provinciale en afdelingsvergaderingen op poten heeft gezet om tot een verkiezingsprogramma te komen.

Uiteraard is het niet evident voor een nagelnieuwe politieke formatie om uit het niets zo een programma tevoorschijn te toveren. Kinderziekten bij deze oefening tot basisdemocratie waren dan ook niet te vermijden.

In tegenstelling tot de programma’s van de traditionele partijen (waar teksten schrijven wordt overgelaten aan een raad van ‘wijzen en reclamejongens’) kreeg elk lid de kans zijn zeg te doen over het programma. Dit zorgt ervoor dat de originele ontwerptekst voor de conferentie van 3 februari, die programmatorisch en tekstueel 1 vlot geheel vormde, wat verwaterd is tot een eclectisch brouwsel waar zelfs hier en daar regelrechte contradicties in te bespeuren vallen. Dit is de prijs die betaald wordt voor een poging tot basisdemocratische discussie in een (zeker in het begin) weinig gestructureerde beweging. Dit valt dan ook te catalogeren onder ‘kinderziekte’: naarmate de beweging meer structuur aanneemt en tot een zeker gemeenschappelijk ideologisch profiel komt, kan dit euvel voor een groot stuk vermeden worden.

Gelukkig zijn het de militanten op de diverse actieterreinen die de boodschap van CAP een concrete invulling geven en niet de beroepsschrijvelaars of om het even welk congresdocument. Het ontwerp tot verkiezingsprogramma bleek alvast een goede oefening in discussie maar meer niet. Het is een richtsnoer voor de militanten, geen in steen gehouwen bijbel. Het is pas in de concrete situatie dat het programma zal vaste vorm krijgen en daar waar gewenst bijgesteld zal worden.

In CnAP Aalst trokken we talrijke vergaderingen uit om de verschillende ontwerpen te bespreken. Deze veelvuldige discussies hebben ervoor gezorgd dat ondanks de zeer diverse achtergronden van de leden er een zekere ideologische consensus tot stand is gekomen in de groep. De discussies waren ook zeer leerzaam aangezien ze heel wat fundamentele politieke tegenstellingen naar de oppervlakte brachten. Daar is op zich niets fout mee, het is de manier waarop je ermee omgaat dat telt. Om maar een paar ‘moeilijke items’ aan te halen: het nationaliteitenvraagstuk, scheiding der machten, gezondheidszorg, de invulling van de boodschap van de antiglobaliseringsbeweging, ecologie…

CnAP Aalst diende ook voor de nieuwe versie van het programma een batterij aan kleine amendementen in. Een deel ervan is opgenomen in de huidige tekst maar een ander deel werd geweigerd aangezien ze manifestaties zijn van diepe politieke tegenstellingen die nu eenmaal leven binnen CAP. Een geluk dat die bestaan of CAP zou het verwijt kunnen krijgen een ‘stalinistisch monolitisch blok’ te zijn.

Laat ons echter de ‘ideologische discussies’ binnen CAP niet uit hun ware proportie blazen en een juiste plaats geven… Tijdens het heetst van een staking hebben de arbeiders weinig aan een discussie over ‘het geslacht der engelen’, maar het kan wel een interessante afwisseling zijn op café na het stakingspikket, tussen pot en pint. Zoals altijd is het de PRAKTIJK die telt.

Geen opmerkingen: