CD&V wil slavernij in de rusthuizen opdrijven als antwoord op tekort aan verpleegkundigen

In een artikel op HLN.be meldt men dat de Vlaamse rusthuizen bijna geen verpleegkundigen meer vinden. We zullen het artikel in zijn volle lengte weergeven om er vervolgens een gepast antwoord op te geven...

“Bij pas afgestudeerde verpleegkundigen hebben de rusthuizen een slecht imago. De onregelmatige uren, het weekendwerk en de druk op het gezinsleven schrikken jonge mensen af. Ze vinden de verloning niet in verhouding tot de flexibiliteit. Dat blijkt uit een onderzoek van Luc Goutry (CD&V).

Taboe

Het personeelstekort in de Vlaamse rusthuizen is voor de instellingen zelf bijna een taboe. Ze durven er niet mee naar buiten komen, omdat ze vrezen dat de patiënten zouden denken dat ze geen goede verzorging krijgen.

Kandidaten onvindbaar

Goutry bevroeg een relevant en representatief staal ziekenhuizen, rusthuizen en drie federaties van rusthuizen over de moeilijkheden om openstaande vacatures in te vullen. Vooral in de rusthuizen zijn er verpleegkundigen te kort. In één rusthuis worden taken van een verpleegkundige zelfs gedaan door een verzorgde. Dat leidt tot een hoge werkdruk en maakt de sector onaantrekkelijk voor sollicitanten. Naar tijdelijke vervangingen wordt niet meer gezocht, omdat de kandidaten onvindbaar zijn.

Goutry pleit ervoor om in de rusthuizen meer stageplaatsen voor studenten verpleegkunde aan te bieden. Volgens zijn onderzoek blijkt dat 70 procent van de stagiairs blijven "plakken" op hun stageplaats. "

Het antwoord van de linkse socialisten:

Het is inderdaad zo dat wat betreft de rusthuizen de situatie het meest schrijnend is. Daarbij moeten we dan nog opmerken dat de situatie in Wallonïe en Brussel eerder doet denken aan de vroegere missieposten in Afrika dan aan moderne verzorging anno 2007. In zulke rusthuizen treft men meestal maar een handvol ‘blanken’ aan die dan nog eens de verantwoordelijke functies invullen: de rest van het personeel lijkt meestal op een selectie uit de Olympische spelen van de ontwikkelingslanden. Hiermee willen we enkel maar de ‘degradatie’ van de beroepen in de verzorgende sector aantonen, niets meer.

Het feit dat in Wallonië en Brussel de rusthuissector veel meer dan in Vlaanderen in handen is van zuiver commerciële ondernemingen heeft hier ALLES mee te maken. De houding tegenover de vakbonden van die directies is dan ook navenant en kan gerust de vergelijking doorstaan met het regime in een bananenrepubliek.

Dat de situatie nog enigszins houdbaar is in de ziekenhuizen heeft te maken met een sterke vakbondsaanwezigheid. Het is inderdaad gemakkelijker om in een grote onderneming een vakbond op poten te zetten en enige invloed te laten gelden dan in een kleine onderneming waartoe het gros van de rusthuizen behoort.

De WITTE WOEDE heeft nog een zeer grote weg af te leggen. Het belangrijkste strijdpunt voor de volgende witte woede (2010) zal alvast de verloning moeten zijn. Deze moet in eerste instantie opgetrokken worden tot het niveau in de privésector en dit zonder onderscheid, zonder het personeel op te delen (en te verdelen) in allerhande (denkbeeldige) categorieën.

In het huidige akkoord zit ook een verhoging van de personeelsnormen vervat wat concreet wil zeggen dat op elke doorsneeziekenhuisdienst er een extra personeelslid bijkomt. Er is maar 1 probleem: waar ga je dit extra personeel halen als er nu al een nijpend tekort is? De enige oplossing is de degradatie van de verzorgende beroepen een halt toe te roepen door de appreciatie ervan in onze maatschappij fundamenteel te verhogen. In onze kapitalistische samenleving kan dit maar 1 ding betekenen: "We want ze money, Lebowsky!" Genoeg middelen investeren én deftige lonen uitbetalen! De moralistische onzin van 'roeping' en dergelijke is larie en apekool.

De oplossing van de CD&V om moderne slaven in te zetten in de rusthuissector lijkt ons dan ook contraproductief. Met moderne slaven bedoelen we stagiair(e)s die voor noppes en een schouderklopje hun pees afdraaien. Het is juist de confrontatie met de slechte werkomstandigheden in de sector dat heel wat stagiair(e)s doet afhaken.

Ook in de ziekenhuizen kampt men met een acuut tekort aan verpleegkundigen. Je kan eens een kijkje gaan nemen op de website van het Sint-Maria Ziekenhuis in Halle (een middelgroot regionaal ziekenhuis): heel wat openstaande vacatures! Vooraf geplande en gerespecteerde uurroosters worden er als troef uitgespeeld…

De ingrepen in de marge van ons systeem van gezondheidszorg door het kabinet van Minister Demotte zullen geen zoden aan de dijk zetten. Denken we maar aan de totale mislukking van de Belgische poging tot Kiwimodel… Enkel een fundamentele structurele verandering kan onze gezondheidszorg uit het moeras halen. Daarmee bedoelen we dat de hele structuur (een netwerk van VZW’s aangevuld met hypercommerciële ondernemingen) moet hervormd worden in een nationale gezondheidszorg, volledig in handen van de staat én onder verregaande controle van de consumenten/werknemers.

Dit zou ook het pervers systeem van de prestatiegeneeskunde voorgoed naar de prullenmand verwijzen. Tal van prestaties waarvan de dokter/specialist het geld opstrijkt, worden immers uitgevoerd door verpleegkundigen (die zowiezo al betaald zijn) Deze melkkoefunctie van het RIZIV geeft de artsen/specialisten een (financiële) machtspositie die totaal buiten proportie staat. De misbruiken zijn dan ook schering en inslag. Daartegenover staat dat de huisartsen in België tot de ‘arme luizen’ in Europa behoren. Een nationale gezondheidszorg zou deze scheeftrekking dan ook rechttrekken.

Elke industrie maakt woekerwinsten, deels gesubsidieerd door de staat (8 miljard Euro lastenverlagingen in 2007!) en toch koos men ervoor afgelopen jaren om de farma-industrie als schietschijf te gebruiken... Dit is eerder een afleidingsmanoeuvre om de aandacht af te leiden van de echte slokkoppen: het aandeel van de artsenhonoraria in het budget van het RIZIV bedroeg in 2004 nét niet het dubbele van wat de farma-industrie uit de brand sleepte.

Uiteraard wil dit niet zeggen dat de praktijken van de farma-maffia niet doortastend moeten aangepakt worden. Maar met een slap aftreksel van het Kiwimodel komen we er niet. Op deze kwestie gaan we nu niet dieper in aangezien we dit reeds in vorige artikels besproken hebben.

Het is net deze discussie die in de rangen van de CAP zal moeten gevoerd worden: laten we ons zand in de ogen strooien door enkel met de vlag van het Kiwi-model te zwaaien of willen we tot op het bot gaan?