Enkele bedenkingen bij het syndicaal debat van CAP Gent van 29 september

Bij één van de vorige posts over dit syndicaal debat werd al verwezen naar een meer inhoudelijk verslagje. Bij deze is dit dan geschied.

Een belangrijk discussiepunt dat vooral de gemoederen beroerde in het publiek was de kritiek op de vakbondsleiding en de kloof tussen basis en top. Er werd o.a. gesteld dat het ABVV de sleutel in handen had met de staking tegen het Generatiepact op 7 oktober.

Toen Katrien Van Der Helst (secretaris Algemene Centrale ABVV-Scheldeland) trachtte de ‘landing’ van de beweging tegen het Generatiepact in de schoenen te schuiven van het ACV was het hek van de dam… Een LBC-delegee (die zoals zovele andere ACV’ers tegen haar eigen vakbondsleiding in 7 oktober meegestaakt en zelfs mee georganiseerd had) schoot in haar wiek en stelde dat het niet de bedoeling was van het debat om de zwarte piet van de ene vakbond naar de andere door te schuiven.

Met deze uitspraak echter had Katrien niet enkel de aanwezige LBC’ers in het gat gebeten. Verscheidene ABVV-delegees stelden dat ze het beu waren (sommigen al meer dan 20 jaar lang) steeds hetzelfde liedje te horen van de ABVV-top: namelijk dat het steeds de fout is van het ACV. Een ABVV-delegee stelde vervolgens schamper de retorische vraag waarom er dan nog een ABVV nodig was: is het dan niet logischer om bij het ACV aan te sluiten als het ABVV zogezegd toch altijd op het ACV wacht om in actie te treden? Het succes van 7 oktober toen het ABVV op eigen houtje tot een algemene staking opriep, bewees het tegendeel. Trouwens, zonder druk van de basis zou de vakbondstop geen vinger gebougeerd hebben.

Het stilvallen van de beweging is in allereerste instantie de verantwoordelijkheid van de ABVV-bureaucratie. De ACV-top had niets te eisen aan het ABVV na 7 oktober. Omgekeerd zelfs: de ACV-leiding had eigenlijk publiekelijk zijn stront moeten intrekken over 7 oktober. De houding van de ‘groene opperbureaucraatjes’ was immers niet minnetjes: ze hadden 10.000’en Euro’s over om in alle belangrijke kranten een bericht van een ganse pagina te publiceren om de staking actief te breken.

Samenvattend werd er gesteld dat er in beide vakbonden een ernstig democratisch deficiet is. Verder kon de oude suggestie van een eenheidsvakbond op algemene goedkeuring rekenen. Rudi Dom bekrachtigde de uitspraken van de zaal en zette de tegenstribbelende Van Der Helst die klassiek na het ACV-argument dan maar de fout bij de leden van de vakbond wou leggen, stevig op haar plaats. Katrien voelde zich persoonlijk geviseerd door de kritiek op de vakbondsleiding en zei letterlijk dat ze er zich zeer slecht bij voelde. De woede van een deel van de vakbondsbasis tegen de top is echter reëel en was duidelijk voelbaar in de zaal.

And now for something completely different: de tussenkomst van de Gentse lijsttrekker van de PVDA op het debat. In eerste instantie was zijn tussenkomst niets meer dan zijn eigen kapelletje (zoals Jef Sleeckx het altijd stelt) wat te promoten voor de verkiezingen. En verder liep er een spoor van slijm van de Poel naar Peking van het gatlekken bij de vakbondsbonzen. Terwijl de zaal met delegees van zowel ABVV als ACV bijna in vuur en vlam stond in hun gezamenlijke kritiek op de vakbondstop verdedigde de PVDA koudweg de bureaucratie…Hoe ver kan je nog van de realiteit vervreemd zijn? Echter de kers op de taart was uiteraard een aanval op CAP waaruit duidelijk bleek dat de PVDA er geen fluit van begrepen heeft en niet luistert naar wat Jef Sleeckx al honderden keren gezegd heeft op allerhande meetings en discussies. De Jef schoot dan ook serieus uit zijn sloefen tegen de PVDA (voor de eerste keer in publiek naar ons weten). Al bij al een geslaagd folkloristisch optreden van de PVDA zoals we het gewend zijn.

De stellingen van Katrien Van Der Helst lagen zoals verwacht in de lijn van de ‘linkse bureaucraten’ die wel eens een kritische oprisping in gesloten kring durven maken maar voor de rest in de publieke arena hun eigen kaste van vakbondsbureaucraten door dik en dun zullen blijven verdedigen. Rudi Dom verraste ons aangenaam door zeer resoluut voor het project van CAP te kiezen en zijn gesprekspartner naast hem in het panel , Katrien Van Der Helst, niet te sparen.

Eén ding mag duidelijk zijn. Het officieel opstarten van het CAP op 28 oktober zal voor de nodige deining zorgen in syndicale milieus. De verantwoordelijkheid van het CAP zal niet enkel op het politieke terrein liggen maar de CAP zal ook de linkse oppositie binnen de bonden moeten gestalte geven. Akkoordjes maken met vakbondsbureaucraten of geforceerd ze proberen te vriend te houden is in dit licht dan ook uit den boze.