Nieuws van de Non-Profit

Na veel gemekker van sommige werkgeversfederaties is er toch een tweede reeks CAO’s uiteindelijk ondertekend!

Op donderdag 21 september werd een tweede reeks van CAO’s voor de federale Non-Profit (o.a. de ziekenhuissector) ondertekend. Deze vloeien voort uit het federale akkoord met de regering van maart 2005 die volgde op 1,5 jaar lang Witte Woede die eindigde in een staking van 2 weken.

Traditiegetrouw was er de tegenwerking van steeds dezelfde werkgeversfederaties: Becoprivé (met o.a. het Brusselse Edith Cavell ziekenhuis) en AFIS (de Franstalige ziekenhuizen van de ‘socialistische’ zuil) Deze CAO’s lagen allemaal ter ondertekening klaar in juni 2006 maar de voorgenoemde werkgeversfederaties hadden een probleem met de CAO over het toekennen van voordelen van het bediendestatuut aan de arbeiders en de CAO over het statuut van de syndicale afvaardiging bij ondernemingen van minder dan 50 werknemers.

De onderhandelaars van BBTK hadden het mandaat gekregen van het nationaal beroepscomité BBTK Gezondheidszorg om enkel te tekenen indien het volledige pakket van CAO’s aanvaard werd door ALLE betrokken partijen. Als vakbond konden we niet meegaan in de salamitechniek van de patroons die er enkel zou toe leiden dat bepaalde CAO’s gewoonweg niet ondertekend worden door enkele werkgeversfederaties. Dit is uiteraard van belang voor de werknemers die in de ondernemingen van de ‘weigeraars’ werken (waar logischerwijze de CAO's niet van toepassing zouden zijn) maar ook voor de werknemers wiens instelling niet bij een werkgeversfederatie aangesloten is. Indien alle federaties een CAO ondertekenen, dan zijn die van toepassing op ALLE werknemers, ongeacht de instelling.

BBTK stond aanvankelijk alleen met deze opstelling maar wist de overige vakbonden te overtuigen zodanig dat het voltallige vakbondsfront aan hetzelfde zeel trok. BBTK is de enige echte federale vakbond waar dat Vlamingen, Brusselaars en Walen samen zitten in één vakbond. Dit is niet het geval bij de christelijke bonden die per taalgroep afzonderlijk gestructureerd zijn én afzonderlijk ageren. Door het feit dat het steeds Franstalige werkgeversfederaties zijn die stokken in de wielen steken, is er een zekere neiging van het LBC (christelijke bediendebond in Vlaanderen) om de federale solidariteit tussen de werknemers te ‘vergeten’ en zo de ‘Vlaamse kaart’ te kiezen. De Vlaamse werkgevers doen bijlange niet zo moeilijk aangezien deze ziekenhuizen door de band financieel veel gezonder zijn dan de Franstalige.

Hét heikele punt van het federaal akkoord is de problematiek van de arbeidstijd. Aangezien de LBC het onrealistisch acht dat er op nationaal vlak iets levensvatbaars uit de bus zal komen, is men hierover reeds beginnen onderhandelen op ondernemingsvlak.

Lijst van de ondertekende CAO’s:

1. toekenning attractiviteitspremie
2. toekenning bepaalde voordelen van het bediendestatuut aan de arbeiders
3. toekenning functiecomplement voor sommige werknemers, dienshoofden in functie
4. toekenning van bediendestatuut aan het verzorgend personeel
5. statuut syndicale afvaardiging (minder dan 50 werknemers)
6. toeslagen voor onregelmatige prestaties (voor elke deelsector een aparte CAO: diensten voor bloed, wijkgezondheidscentra, ziekenhuizen en ROB/RVT-revalidatiecentra, thuisverpleging)

Donkere wolken boven de tewerkstelling in de Non-Profit in 2007.

In 2007 zal er in het fonds van de Sociale Maribel een structureel tekort zijn van 2,3%. De Sociale Maribel is een systeem van verlaging van de patronale bijdragen in de Non-Profit waarmee dan meer tewerkstelling geschapen wordt. (http://meta.fgov.be/pc/pce/pces/nlces08.htm)

Door een andere verwerking van de gegevens betreffende het aantal ‘koppen’ in de sector is er een verschil van 5000 koppen (minder) in 2005 in vergelijking met 2004… Terwijl het aantal personeelsleden in de sector dus verder daalt, blijft het arbeidsvolume echter stijgen… An accident waiting to happen!

Er zijn slechts 2 oplossingen voor het tekort. Ofwel komt de regering met extra geld over de brug maar met de huidige begrotingsperikelen lijkt dit niet zo vanzelfsprekend. Een eenvoudige indexering van het bedrag zou het probleem al oplossen. Een andere oplossing is besparen in het fonds. Het tekort van 2,3 % komt ongeveer overeen met het bedrag van het loon van 100 fulltime equivalenten. Het zou echter pervers zijn om 100 mensen op straat te zetten in een sector dat al met een chronisch personeelstekort te kampen heeft. Deze afdankingen zouden dan nog eens een vicieuze cirkel in gang trekken: hoe minder koppen, hoe minder geld in het fonds…

Het lijkt erop dat de Non-Profit nog eens zijn vlaggen zal mogen bovenhalen als de regering hier geen valabele oplossing aanbiedt. Wordt ongetwijfeld vervolgd.